Παραθέτω αυτούσιο το σχόλιο του χρήστη Ιωάννη Σίλβεστρου από/για τις Μικρές Κυκλάδες:
Ο Μίκης της Καρδιάς μας , δέστε την σκέψη του (και πως υλοποιώντας την μας φώτισε τόσες γενιές) να δείχνει τον μόνο δρόμο... από το εσώφυλλο του δίσκου : Στις αρχές της δεκαετίας του '60 ο Μίκης Θεοδωράκης έβαλε τα θεμέλια για ένα "πολιτιστικό κίνημα” μέσω του οποίου ο λόγος των ποιητών έβαζε για στόχο το πλατύ κοινό, έχοντας για όχημα προς αυτή την κατεύθυνση τις δικές του μελωδίες.
Ήδη ο "Επιτάφιος” του Γιάννη Ρίτσου και τα “Επιφάνεια" του Γιώργου Σεφέρη είχαν κάνει ιδιαίτερη αίσθηση, όταν κυκλοφόρησαν παιγμένα από λαϊκή ορχήστρα και τραγουδισμένα από το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο συνθέτης παρουσίαζε τα έργα του αυτά -μαζί με όσα άλλα τραγούδια είχε γράψει εκείνη την εποχή σε λαϊκές συναυλίες, ενώ παράλληλα σε μικρούς χώρους της Πλάκας, τις περίφημες μπουάτ, φούντωνε σιγά - σιγά η συμμετοχή τόσο των άλλων καλλιτεχνών, όσο και του νεανικού κοινού σ' αυτό το "κίνημα".
Το καλοκαίρι του '63 ο Θεοδωράκης κάνει δημόσια έκκληση ζητώντας από τους ποιητές να γράψουν πρωτότυπα έργα τα οποία να έχουν μορφή τραγουδιού έτσι ώστε να μελοποιηθούν από τους συνθέτες.
(ΣΗΜ: Ο Επιτάφιος", τα "Επιφάνεια", και όσοι άλλοι στίχοι είχαν ήδη μελοποιηθεί ανήκαν σε προϋπάρχοντα ποιητικά έργα)
Ο Οδυσσέας Ελύτης ανταποκρίθηκε σχεδόν αμέσως. Ήδη, άλλωστε, ο Θεοδωράκης είχε μελοποιήσει ένα στίχο του γραμμένο ειδικά για να γίνει τραγούδι, το "Ανάμεσα Σύρο και Τζιά". Τώρα ο ποιητής έγραψε 7 τραγούδια, απλά, δροσερά, χαρούμενα κι αθώα, γεμάτα εικόνες ανθρωποποίησης της φύσης και φυσιολατρικής αντιμετώπισης του έρωτα, που όλα μαζί αποτέλεσαν τον κύκλο "Μικρές Κυκλάδες".
Τα τραγούδια αυτά που μελοποιήθηκαν άμεσα από το Θεοδωράκη πρωτοπαρουσιάστηκαν τον Οκτώβριο του 1963 στην μπουάτ "Συμπόσιο" με το Νότη Μαυρουδή στην κιθάρα και ερμηνεύτρια την Ντόρα Γιαννακοπούλου. Στη συνέχεια, τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησαν σε δύο διαφορετικές δισκογραφικές εκδόσεις. Μία με την Ντόρα Γιαννακοπούλου και μία με τη Σούλα Μπιρμπίλη. Σ' αυτή τη δεύτερη, την επιμέλεια και τη διεύθυνση της ορχήστρας είχε ο Γιώργος Κατσαρός, ενώ κιθάρα έπαιζε ο Νότης Μαυρουδής.
Αφού οι "Μικρές Κυκλάδες" έκαναν τον κύκλο τους σαν τραγούδια, αρκετά χρόνια μετά, το 1972, αποτέλεσαν την πρώτη ενότητα μιας ποιητικής συλλογής στην οποία ο Ελύτης έχει συγκεντρώσει όλα τα ποιήματα που έγραψε ειδικά για να γίνουν τραγούδια. Αυτή ήταν "ΤΑ ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ" όπου μάλιστα τη θέση του "Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα” στον κύκλο των 7 ποιημάτων που απαρτίζουν τις "Μικρές Κυκλάδες" παίρνει το "Ανάμεσα Σύρο και Τζιά".
Στον πρόλογο ο ποιητής μιλάει γι' αυτά τα προορισμένα να γίνουν τραγούδια ποιήματά του:
Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας Βαστάει στη ζωή. Γι' αυτό κοντά στα ποιήματα μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέρα το λόγο έχουνε αυτοί που θα τ' ακούσουν ...
Ο Μίκης της Καρδιάς μας , δέστε την σκέψη του (και πως υλοποιώντας την μας φώτισε τόσες γενιές) να δείχνει τον μόνο δρόμο... από το εσώφυλλο του δίσκου : Στις αρχές της δεκαετίας του '60 ο Μίκης Θεοδωράκης έβαλε τα θεμέλια για ένα "πολιτιστικό κίνημα” μέσω του οποίου ο λόγος των ποιητών έβαζε για στόχο το πλατύ κοινό, έχοντας για όχημα προς αυτή την κατεύθυνση τις δικές του μελωδίες.
Ήδη ο "Επιτάφιος” του Γιάννη Ρίτσου και τα “Επιφάνεια" του Γιώργου Σεφέρη είχαν κάνει ιδιαίτερη αίσθηση, όταν κυκλοφόρησαν παιγμένα από λαϊκή ορχήστρα και τραγουδισμένα από το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο συνθέτης παρουσίαζε τα έργα του αυτά -μαζί με όσα άλλα τραγούδια είχε γράψει εκείνη την εποχή σε λαϊκές συναυλίες, ενώ παράλληλα σε μικρούς χώρους της Πλάκας, τις περίφημες μπουάτ, φούντωνε σιγά - σιγά η συμμετοχή τόσο των άλλων καλλιτεχνών, όσο και του νεανικού κοινού σ' αυτό το "κίνημα".
Το καλοκαίρι του '63 ο Θεοδωράκης κάνει δημόσια έκκληση ζητώντας από τους ποιητές να γράψουν πρωτότυπα έργα τα οποία να έχουν μορφή τραγουδιού έτσι ώστε να μελοποιηθούν από τους συνθέτες.
(ΣΗΜ: Ο Επιτάφιος", τα "Επιφάνεια", και όσοι άλλοι στίχοι είχαν ήδη μελοποιηθεί ανήκαν σε προϋπάρχοντα ποιητικά έργα)
Ο Οδυσσέας Ελύτης ανταποκρίθηκε σχεδόν αμέσως. Ήδη, άλλωστε, ο Θεοδωράκης είχε μελοποιήσει ένα στίχο του γραμμένο ειδικά για να γίνει τραγούδι, το "Ανάμεσα Σύρο και Τζιά". Τώρα ο ποιητής έγραψε 7 τραγούδια, απλά, δροσερά, χαρούμενα κι αθώα, γεμάτα εικόνες ανθρωποποίησης της φύσης και φυσιολατρικής αντιμετώπισης του έρωτα, που όλα μαζί αποτέλεσαν τον κύκλο "Μικρές Κυκλάδες".
Τα τραγούδια αυτά που μελοποιήθηκαν άμεσα από το Θεοδωράκη πρωτοπαρουσιάστηκαν τον Οκτώβριο του 1963 στην μπουάτ "Συμπόσιο" με το Νότη Μαυρουδή στην κιθάρα και ερμηνεύτρια την Ντόρα Γιαννακοπούλου. Στη συνέχεια, τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησαν σε δύο διαφορετικές δισκογραφικές εκδόσεις. Μία με την Ντόρα Γιαννακοπούλου και μία με τη Σούλα Μπιρμπίλη. Σ' αυτή τη δεύτερη, την επιμέλεια και τη διεύθυνση της ορχήστρας είχε ο Γιώργος Κατσαρός, ενώ κιθάρα έπαιζε ο Νότης Μαυρουδής.
Αφού οι "Μικρές Κυκλάδες" έκαναν τον κύκλο τους σαν τραγούδια, αρκετά χρόνια μετά, το 1972, αποτέλεσαν την πρώτη ενότητα μιας ποιητικής συλλογής στην οποία ο Ελύτης έχει συγκεντρώσει όλα τα ποιήματα που έγραψε ειδικά για να γίνουν τραγούδια. Αυτή ήταν "ΤΑ ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ" όπου μάλιστα τη θέση του "Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα” στον κύκλο των 7 ποιημάτων που απαρτίζουν τις "Μικρές Κυκλάδες" παίρνει το "Ανάμεσα Σύρο και Τζιά".
Στον πρόλογο ο ποιητής μιλάει γι' αυτά τα προορισμένα να γίνουν τραγούδια ποιήματά του:
Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας Βαστάει στη ζωή. Γι' αυτό κοντά στα ποιήματα μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέρα το λόγο έχουνε αυτοί που θα τ' ακούσουν ...
ημουν μια φορα (φθινοπωρο '12) στο χωριο της αιδηψου στο φουρνο κ αγοραζα ψωμι.εβρεχε.καθως εβγαινα μια κυρια στεκοταν στη πορτα κ με κοιταζε κρατωντας την ομπρελα της.κοιταζε επιμονα κ καταλαβα πως λογω βροχης ηθελε να τη παω με το αμαξι μου εκει που κατευθυνομουν κ εγω,δλδ στα λουτρα της αιδηψου που ειναι κανα 2 χλμ πιο κατω απο το χωριο.την πηρα λοιπον την ευγενικοτατη κυρια κ στα λιγα λογια που προλαβαμε να πουμε μεχρι να φτασουμε μου ειπε πως ηταν η Κυρια Σουλα Μπιρμπιλη η παλαια τραγουδιστρια κ μου ανεφερε ενδεικτικως καποιες συνεργασιες της απο οταν ηταν στην ενεργο δραση.ακομα ντρεπομαι που δεν τη γνωριζα κ αυτην κ το εργο της. και ντραπηκα ακομα περισσοτερο με τον εαυτο μου οταν επιστρεφοντας στην αθηνα εκατσα κ εψαξα περισσοτερες πληροφοριες κ καταλαβα ποσο σημαντικο κομματι της ελληνικης μουσικης εχει υπαρξει. καλη της ωρα οπου βρισκεται κ μακαρι να τη ξανασυναντουσα
[Σχόλιο του χρήστη mak2sta στα Δακρυσμένα Μάτια]
